Er was nochtans een plan.
In de tweede helft van zijn leven zou Wouter orde scheppen in zijn chaos.

Geen achterstallige autokeuringen meer, zich eindelijk informeren over de Belgische staatsstructuur, steeds twee gelijke sokken dragen. Hij zou zijn 12947 onbeantwoorde mails beantwoorden. Niet meer kwaad worden op chatbots. Verjaardagswensen sturen op de juiste dag. Naar de juiste persoon.

Ook zijn gevoel zou hij ordenen. Emotie in een gepaste dosis: GRAAG! Toegevoegd drama, slachtofferschap, overtollige paniek: NEE DANK U!

Maar toen moesten zijn ogen onder het mes.
Wat als Wouter blind wordt? Hoe weet hij dan of hij twee dezelfde sokken draagt? Wat wil hij nog zien voor het licht voor altijd uit gaat?

En vooral.
Hoe bepaal je of paniek overtollig is?